Zakażenia bakteryjne czy wirusowe są bardzo powszechne i stanowią codzienny problem w wielu gabinetach lekarskich. Mogą także mieć bardziej dramatyczny i trudny przebieg niż zakażenia grzybicze. Szacuje się bowiem, że spośród ponad 250 tysięcy opisanych gatunków grzybów, aż 200 ma działanie chorobotwórcze. Nie bez powodu mówi się, że grzybica przychodzi łatwo, a dość trudno się jej pozbyć.
Zakażenia grzybicze powierzchowne
Oczywiście przebieg oraz leczenie zakażenia są ściśle związane z rodzajem schorzenia, a zatem również z rodzajem grzyba, który zaatakował organizm. Większość zakażeń pochodzenia grzybiczego ma charakter egzogenny, czyli chorobotwórczy. W takich przypadkach czynnik pochodzi ze środowiska zewnętrznego. Najczęściej spotykane są grzybice powierzchowne – zewnętrznych warstw skóry, włosów, paznokci.
Wśród schorzeń grzybiczych są zarówno takie, które leczy się latami, jak również zakażenia o łagodnym charakterze. Należy jednak mieć na uwadze pewną właściwość zakażeń grzybiczych, a mianowicie fakt, iż zmiany mają tendencję do nawrotów. Dla wielu osób właśnie ten czynnik jest szczególnie uciążliwy. Tym bardziej warto dowiedzieć się nieco więcej na temat specyfiki zakażeń grzybiczych, leczenia oraz oczywiście jakże ważnej profilaktyki.
Łupież pstry – specyfika, jak go rozpoznać
Jednym z łagodnych zakażeń grzybiczych, które stosunkowo łatwo „złapać”, jest łupież pstry. Wbrew pozorom nie jest to schorzenie, które dotyka skóry głowy. Nie ma też nic wspólnego z charakterystycznymi białymi „płatkami” na kołnierzu. Łupież pstry to dość łagodna choroba skóry, którą wywołują drożdżaki z gatunku Pityrosporum ovale (inne nazwy: Pityrosporum furfur, Pityrosporum orbiculare, Malessezia furfur). Jeśli chodzi o umiejscowienie – zmiany skórne występują najczęściej na górnej części tułowia, ramionach szyi oraz karku. Choć jest to schorzenie, które pojawia się po okresie dojrzewania, z reguły diagnozuje się je u osób młodych, nastolatków.
Zmiany charakterystyczne dla tego schorzenia to różowe albo żółtobrunatne plamki, niewielkie, nieregularne i dość dobrze odgraniczone. Mają one tendencję do łuszczenia się, rozszerzania i zlewania w większe zmiany. Charakterystyczne dla schorzenia jest to, że plamki te nie opalają się po ekspozycji na słońce. Prosty test na potwierdzenie, że mamy do czynienia z łupieżem pstrym, polega na posmarowaniu zmian jodyną – w lampie Wooda widać wówczas żółtawą lub ceglastą fluorescencję.
Źródła zakażenia i leczenie łupieżu pstrego
Ze względu na to, że łupież pstry to schorzenie, którym łatwo się zarazić, należy także poznać specyfikę postępowania w przypadku zakażenia. Grzyby wywołujące schorzenie namnażają się m.in. w salonach kosmetycznych czy solariach, w których nie zachowano należytych zasad higieny. Zagrożeniem mogą być również baseny oraz kąpieliska. Rozwojowi grzybów sprzyjają czynniki takie jak nadmierne pocenie, a także otyłość. W przypadku szybko zauważonych i niewielkich zmian, można zastosować leczenie łupieżu pstrego dostępnymi w aptekach maściami i szamponami. Są to na ogół preparaty zawierające klotrimazol, ketokonazol lub bardzo skuteczny bifonazol.
Nowoczesne leki, takie jak oparta na bifonazolu maść Canespor, skutecznie usuwają główne patogeny, czyli drożdżaki, bakterie, dermatofity. Standardowa kuracja w przypadku leczenia łupieżu pstrego trwa co najmniej dwa tygodnie, ale krem wystarczy nanosić na zmienioną skórę tylko raz dziennie. Niestety, zakażenia grzybicze mają tendencję do powrotów, a zmiany na skórze mogą się powiększać. Niezbędne jest wówczas profesjonalne leczenie łupieżu pstrego – w gabinecie dermatologicznym. Niejednokrotnie konieczna jest kompleksowa terapia mająca na celu usunięcie przyczyn łupieżu pstrego. Stosuje się wówczas m.in. szampony zawierające kwas salicylowy (zapobiegają nawrotom) oraz antybiotykoterapię doustną.
Mając na uwadze, że jest to schorzenie o charakterze przewlekłym, często nawracające, bardzo duże znaczenie ma przestrzeganie zarówno zaleceń lekarza, jak i zasad higieny. Systematycznie stosowane leki oraz profilaktyka to z reguły skuteczna broń w walce z zakażeniami grzybiczymi, w tym również w leczeniu łupieżu pstrego.